De Gelukkige Tuinman Edwin Oden is psycholoog en tuinman. Hij schrijft iedere maand een column voor G&B en blogt op onze website. Zie: www.groei.nl. Weg met het keurslijf D eze zomer leidde ik de deelnemers van de Amsterdamse Goei & Bloei-cursus ’Tuinieren voor gevorderden’ rond door mijn tuin, als afsluiting van de lessen in de schoolbankjes die we samen hadden gevolgd. Want theorie mag opwindend zijn, het echte werk gebeurt in onze tuinen. Toen we met z’n zestienen omhoog keken naar de kwets (pruimenboom) die ik vorig jaar snoeide, verscheen een glimlach op het gezicht van docent Frans. ”Daar heb je iets niet helemaal goed gedaan, hè, Edwin?” Ai, ai - ik had al zo’n vermoeden dat ik mijn kwets verkeerd had gesnoeid, want de boom droeg dit voorjaar vrijwel geen bloesem. Ik kon wel door de grond zakken. En mijn hart zonk, voor mijn geliefde kwets die me in voorgaande jaren altijd zo trouw en overvloedig z’n mooie, kloeke, mat paarse eieren had geschonken. ”Kom op, niet wanhopen”, dacht ik na de eerste schok, ”we staan hier tenslotte om te leren”. Ik richtte me weer op Frans. Het goede aan hem is dat hij je altijd eerst zelf laat nadenken over het antwoord. Na een paar seconden zag ik het al: in de kruin groeiden allemaal verse rechtopstaande takjes, waterloten. En daar heb je niks aan, wist ik van de cursus, dat soort takken gaat geen vrucht dragen. ”Zonde”, zei Frans, ”de boom stopt daar nu alle energie in. Het gaat zeker twee, drie jaar duren eer je boom überhaupt weer vruchten gaat geven.” Mijn snoei was te rigoureus geweest. In mijn streven naar de perfecte komvorm had ik de boom bovenin kaarsrecht afgetopt, over de hele linie. Een keurige joekel van een soepkom was het geworden, waar ik aanvankelijk nog best trots op was ook. ”Ziet dat er natuurlijk uit?”, ging Frans nog even door, weer met zijn bekende brede glimlach. ”Eh ... nee, niet echt”, moest ik bedremmeld toegeven. Ik hoorde mijn medecursisten besmuikt giechelen. Het schaamrood stond me op de kaken, en toch was ik ook blij met m’n kapitale blunder: dit was typisch zo’n les die ik nooit meer vergeet. Frans had helemaal gelijk. Ik had mijn kwets in een stijf keurslijf geperst, en daar kan natuurlijk nooit iets goeds van komen, van keurslijven. In feite is het doodsimpel. Bij veel dingen die je in de tuin doet, hoef je je alleen maar af te vragen of het natuurlijk is, of het er natuurlijk uitziet. Met urenlang snoeiboeken lezen, zoals ik - de perfectionist - had gedaan, ben je er nog niet. Je hebt ook nog zoiets als de natuur volgen; ik had ’snoei de boom in een komvorm’ veel te letterlijk genomen. “En nu?” vroeg medecursist Quirine bezorgd aan Frans, ”kan Edwin zijn boom nog redden?” ”Hij kan de schade beperken”, vertelde Frans toen niemand het antwoord wist. ”Zo snel mogelijk die waterloten eraf halen, dan kan de boom z’n energie daar niet meer aan verliezen.” Kijk, daar leerde hij ons nog iets basaals: altijd even bedenken waar de plant z’n energie naartoe stuurt, dan ga je hem beter begrijpen. Hierbij beloof ik dan ook plechtig dat ik bij m’n volgende snoeibeurt de energie eerst naar m’n hersens zal sturen. ] G R O E I&BL O E I– S EP T EMBER –2015 29 Foto: Sandra Verkic Foto's: iStockphoto e.a. Foto: Edwin Oden Pagina 12

Pagina 14

Voor weekbladen, online boeken en clubmagazines zie het Online Touch online publisher CMS systeem. Met de mogelijkheid voor een online winkel in uw catalogussen.

Groei & Bloei 2015 Lees publicatie 10299Home