De Gelukkige Tuinman Edwin Oden is psycholoog en tuinman. Hij schrijft iedere maand een column voor G&B en blogt op onze website. Zie www.groei.nl. GRMPFG ARUGGHH A petrots was ik afgelopen december, toen het eerste rijtje knoflookplantjes al fier stond te groeien in mijn tuin. Dit grote knoflooksucces is echt een topprestatie van je, klopte ik mezelf op de schouder, plantjes laten groeien in de koude wintermaanden, knap van je! Een paar dagen later waren mijn tengere kakelverse frisgroene geweldige sappige onovertroffen knoflookstengeltjes tot op de helft bruut weggevreten. Even verderop zag ik een half afgekloven tulpenbol liggen, en op de plaats waar ik een paar weken daarvoor mijn gekoesterde 'La Belle Epoque'- en ’Flaming Spring Green’-tulpenbollen had geplant, was de grond op meedogenloos vakkundige wijze doorboord. Ik staarde in de verbijsterende leegte van een maanlandschap vol holle kraters. GRMPFGARUGGGGHHAAHH! Zoiets was het eerste dat er door me heen ging. Stelletje vuile rotmuizen dat jullie zijn, ik maak jullie af! Oeps, zei ik dat? Sorry jongens, ik heb jullie natuurlijk ook nodig voor het ecologisch evenwicht in mijn tuin. En misschien moet ik maar van geluk spreken: de Nederlandse boeren zijn deze winter miljoenen euro’s kwijtgeraakt aan Mickey Mouse en consorten, dus wat zit ik nou te jeremiëren over het kleine beetje pootgoed dat ik kwijt ben? Op zulke momenten zit er niks anders op dan gewoon weer een stap te zetten in mijn ontwikkeling tot de ultraperfecte tuinman: een list verzinnen om de beestenbende te slim af te zijn. Vliesdoek met bakstenen leek me een aanpak waarmee ik de natuur de baas kon. ”Moet je niet willen”, hoorde ik ineens in gedachten mijn wijze tuinbuurvrouw Minke zeggen. ”De natuur de baas, dat moet je niet willen. Wanneer je de beesten ook wat gunt, geniet je er zelf juist van in plaats van dat je je opwindt om niks.” En zij kan het weten, ze is een echte Friese boerendochter die al heel wat seizoenen meeloopt Minke is degene die mij op mijn absolute dieptepunt heeft gezien, in mijn eerste tuinjaar, toen ik nog een groentje was en met een lange bamboestok door de tuin liep te rennen, achter vraatzuchtige wilde konijnen aan: kssjt! kssjt! Ik weet nog hoe ze het uitproestte. Aan de ene kant sprongen de konijnen m’n tuin uit, om er achter m’n rug weer net zo vrolijk met hele families tegelijk in te huppelen. Ik schaam me kapot het hier te vertellen, maar gelukkig leer je. Destijds dacht ik dat konijnen een standaardbedreiging vormen die onmiddellijk geëlimineerd dient te worden. Inmiddels is de plaag al lang overgewaaid en zie ik nooit meer een konijn. Alles komt en gaat. Soms hoef je alleen maar je hoofd te draaien om de wereld in een ander licht te zien. Zo keek ik van de rampplek met geterroriseerde knoflookjes naar links, en daar zag ik opeens - heel pril maar toch zeer overtuigend - de eerste sprietjes van de andere twee rijen, ook in november geplante, knoflook bovengronds komen. Die had ik al als verloren beschouwd, omdat ik maar steeds niks had zien opkomen. Te voorbarig geweest, bleek nu. Aha, zo zit het dus, dacht ik ineens: stel je oordeel uit, wees gewoon maar nieuwsgierig naar wat er komt, dan leef je een stuk makkelijker. Ik kon weer apetrots zijn, maar deze keer op mijn nieuwe inzicht. ] G R O E I&BL O E I– MEI –2015 43 Foto: Sandra Verkic Foto's: iStockphoto e.a Pagina 19

Pagina 21

Heeft u een maandblad, modernmedia of web onderwijs catalogi? Gebruik Online Touch: publicatie van pdf naar digitaal converteren.

Groei & Bloei 2015 Lees publicatie 10160Home