De Gelukkige Tuinman Edwin Oden is psycholoog en tuinman. Hij schrijft iedere maand een column voor G&B en blogt op onze website. Zie www.groei.nl. De ideale combi D e afgelopen jaren heb ik honderden en honderden tuinfoto’s op mijn computer verzameld. Laatst ging ik er eens doorheen, ik was op zoek naar een bepaalde foto. Doordat het computerprogramma iPhoto de beelden automatisch chronologisch ordent, trad tijdens het scrollen een bijzonder effect op: ik zag alle voorbije seizoenen in sneltreinvaart aan me voorbij trekken. Je tuin is natuurlijk altijd in beweging - dat is een van die heerlijke dingen aan tuinieren - maar toen ik ineens 2009 en 2015 naast elkaar zag, viel me op hoe enorm mijn tuin is veranderd ... net als ikzelf, trouwens. Ook ik ben allang niet meer degene van zes jaar geleden, laat staan de jongen van twintig. Als ik die nu zou tegenkomen, zou ik het maar een vreemde vogel vinden, denk ik. Geleerde psychologen hebben het een paar jaar geleden bewezen: in pak ’m beet tien jaar verander je veel meer dan je denkt. Je krijgt andere interesses, ander werk, een ander huis, andere hobby’s, andere vrienden, en waar je eerst bijvoorbeeld koffie wel kon uitspugen van smerigheid, kun je nu niet meer zonder. Onze psyche heeft niet zo’n scrollmachine als iPhoto. Nee, we klampen ons juist vast aan het beeld dat we altijd dezelfde blijven, want we hebben graag het idee van onszelf dat we consistent zijn. Zo dacht ik ook een beetje over mijn tuin: dat die een redelijk vast karakter heeft. Alsof het een kleurrijk toneelstuk in vier bedrijven is, dat elk jaar opnieuw feestelijk wordt opgevoerd. Maar dat is dus niet zo, ook mijn tuin blijkt meer te veranderen dan ik dacht - zonder dat ik bewust naar die verandering heb toegewerkt, dát vind ik misschien nog wel het meest fascinerende. Mijn blik glijdt langs foto’s van mijn grasveld. In de ene februari zie ik diepe plassen staan. O ja, ik weet het nog, die zompige modderpoelen waar ik toen zo in wegzakte. In het andere jaar in februari zie ik niets dan kurkdroge barsten in de grond. Als ik de foto bekijk van een stel knalgele rudbecKia’s naast een royale pluk vuurrode crocosmia’s, maakt mijn hart even een sprongetje. Toen ik die foto nam, wist ik nog niet dat die heerlijke bos crocosmia’s de winter daarna zou worden geslachtofferd tijdens uitzonderlijk strenge vorst. De opname is een beetje bewogen en een betere heb ik er niet van, maar hij is me toch dierbaar. Ik zie nu weer hoe fijn die rudbecKia’s en crocosmia’s elkaar daar stonden te versterken en hoe jammer het is dat ik op dat plekje nooit nieuwe crocosmia’s heb geplant. Al scrollend zie ik ook leuke nieuwe succesnummers in mijn tuin verschijnen, zoals het blauwedruifjestapijt in mijn lentetuin, en de grote Italiaanse potten die het oog van de bezoeker zo effectief de tuin in trekken. Kortom, mijn tuin evolueert. Elk jaar komt er iets bij en gaat er iets af, het geheel groeit steeds mee met mijn veranderende ik. Het leuke van tuinieren is dat de vertrouwde seizoenen blijven terugkeren, maar dat ze steeds een andere gedaante aannemen, en dat je tuin nooit af is. Het is vertrouwd én spannend: de ideale combi. ] G R O E I&BL O E I–APR I L–2015 37 Foto: Sandra Verkic Foto's: iStockphoto e.a Pagina 19

Pagina 21

Heeft u een mailing, z-mags of web lesboeken? Gebruik Online Touch: onderwijs magazine digitaal zetten.

Groei & Bloei 2015 Lees publicatie 10076Home